Francja, pokonana w czerwcu 1940 r., została zajęta przez Niemcy. Jako spółka zależna anglo-holenderskiej grupy Shell, SRC była uważana za aktywa wroga. W związku z tym w marcu 1941 roku została objęta sekwestracją. Produkcja SRC gwałtownie spadła i do końca wojny pozostawała prawie zerowa.

Koniec II wojny światowej zapoczątkował nową fazę wzrostu dla SRC, która stała się wiodącą firmą zajmującą się budownictwem drogowym we Francji (wyprzedzając między innymi Sacer, Cochery, Chimique de la Gironde). Aby umocnić swoją pozycję i wykorzystać boom gospodarczy wynikający z powojennej odbudowy i rozwoju, Henry Forien, który 1 stycznia 1948 roku został Dyrektorem generalnym firmy, otworzył nowe zakłady i opracował międzynarodową strategię rozwoju na przyszłość.

W latach czterdziestych SRC wróciło na rynki w Afryce Północnej. Spółka przekształciła swoje oddziały w spółki zależne:

• marokańską, z siedzibą w Kasablance.
• algierską, z siedzibą w Algierze.
• trzecią spółkę z siedzibą w Oranie, ktora zostaje założona wraz z przejęciem Société d'Entreprises de Routes in Algeria (SERA).